Γράφει η Τασσώ Γαΐλα.
Μετά από μεγάλο διάστημα απουσίας σήμερα η στήλη του Διηγήματος έχει την χαρά να φιλοξενεί και πάλι τον εκλεκτό διηγηματογράφο Κώστα Λιάκο, δημοφιλή σε εσάς τους φίλους αναγνώστες των λογοτεχνικών σελίδων της diafaneia.eu και από την στήλη της ποιήσεως όπου και συμμετέχει σποραδικά.
Τίτλος: Η ΑΚΑΤΑΝΙΚΗΤΗ ΟΜΟΡΦΙΑ ΚΑΙ Η ΠΙΚΡΗ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ
Τα εικοσάχρονα νιάτα του κοριτσιού εκείνο το πρωινό της Κυριακής, απαρατήρητα δεν ήταν δυνατόν να περάσουν.
Με δέντρο ξεχωριστό φάνταζαν, κατάφορτο από καρπούς που η στέρηση τους, αμάρτημα και αδικία να θεωρούνται θα έπρεπε.
Όπως περιδιάβαινε, ανάμεσα και γύρω από τα τραπέζια της πλατείας, σαν κάτι από την λάμψη του ο ήλιος να έχασε. Σαν να τον σκέπασε μιά σπάνια, ανέλπιστη συντροφιά προκαλώντας αντάρα και πόθο.
Τα μαύρα της μαλλιά δεμένα πίσω απ’ το κεφάλι, αποκάλυπταν ένα μέτωπο που το στόλιζαν δύο πανέμορφα, διακριτικά βαμμένα, πανέξυπνα μάτια. Δύο χείλη, σχεδιασμένα θαρρείς, από το περίτεχνο χέρι ενός καταξιωμένου ζωγράφου. Ο αλαβάστρινος λαιμός οδηγούσε το βλέμμα σε δύο χυμώδεις λεμονανθούς που η ανοιχτή μπλούζα της, ακόμα πιο ορατούς τους έκανε.
Καθώς περιφερόταν κρατώντας το δίσκο με τους καφέδες, ένιωσες εκείνες τις στιγμές, πώς κάποια αρχαία θεά από τα βάθη χιλιάδων χρόνων βρέθηκε για να θυμήσει θαρρείς, ότι μόνο με τον πολυπόθητο θάνατο του επιβαλλόμενου, κατάπτυστου “σήμερα”, θα βρει πάλι την θέση που δικαιωματικά της ανήκει, η κυνηγημένη ομορφιά.
Αυτή η εντύπωση δημιουργήθηκε καθώς απομακρυνόταν προς την είσοδο του μαγαζιού. Ήταν μάλιστα, τόσο έντονη, ώστε αναρωτήθηκες: “Μήπως πρόκειται για μιά ακόμα ξεχασμένη “Αρμονία”; Κόρη μιάς νέας αναδυομένης Αφροδίτης;”, καθώς το λιμάνι έβλεπες στο βάθος.
Ύστερα το βλέμμα σου, πάλι έπεσε στους χυμώδεις εντυπωσιακούς της γλουτούς! Τους σμιλευτούς από το Θεϊκό χέρι σε στιγμές ευλογημένης λες έμπνευσης και δημιουργίας.
Την έβλεπες να απομακρύνεται με βήματα σταθερά και σίγουρα, από δύο πόδια καλλίγραμμα, συμπλήρωμα μιάς άπλετης αισθησιακής νιότης και σαγήνης.
ΙΙ
– Ήταν μιά ακόμα φορά στην ζωή μου, που μιά τέτοια παρουσία αναστάτωσε τον νου και την καρδιά, έλεγες το βράδυ στον φίλο σου τον Τάσο.
– Στην υγειά μας, σου είπε χαμογελώντας, υψώνοντας το ποτήρι με το κρασί, καθώς είχατε καθήσει στην ταβέρνα της γειτονιάς.
Μέσα στο βλέμμα σου διέκρινε κανείς τα ανάμικτα συναισθήματα του πόθου, της νοσταλγίας, για τα ανώφελα χρόνια που χάθηκαν, αφήνοντας τη σκιά της μόνιμης πίκρας.
Γεμίζοντας ξανά τα ποτήρια ο Τάσος με κρασί, είπε.
– Συμβαίνει Γρηγόρη, ακόμα και οι εξαίρετες παρουσίες να δημιουργούν θλίψη, σαν η επιθυμία γι αυτές μπορεί να μείνει ανεκπλήρωτη. Όπως ένα καλό, όμορφο φαγητό που δεν μπορεί κάποιος να χαρεί γιατί το απαγορεύει ο γιατρός.
ΙΙΙ
Την άλλη μέρα το πρωί καθώς ξυριζόσουν, τα κατάλευκα μαλλιά σου σε έκαναν στον καθρέφτη να δεις μιά άλλη εικόνα. Ένα χιονοσκέπαστο τοπίο πια σαρκαστικής και άχρηστης ωριμότητας. Μιά λευκότητα, που πιο έντονη έκανε τη σκοτεινιά μιάς επιβάλλόμενης πραγματικότητας.
ΚΩΣΤΑΣ ΛΙΑΚΟΣ.
Συγγραφέας.
……………………………………………………………………………………
Δεινός διηγηματογράφος ο Κώστας Λιάκος διαθέτει την ικανότητα να παρασύρει τον αναγνώστη του να διαβάζει ‘μονομιάς’ τα διηγήματα του και το κυριότερο να …μην τα ξεχνάει. Τα θέματα του ο συγγραφέας αντλεί από την καθημερινότητα και τα αποτυπώνει άριστα με την πένα του προκαλώντας τον προβληματισμό του αναγνώστη ενώ ταυτόχρονα σκιαγραφεί την σύγχρονη Ελληνική πραγματικότητα.
Ο συγγγραφέας Κώστας Λιάκος γεννήθηκε στην Αθήνα, και από το 1996 μέχρι τώρα έχει εκδώσει συνολικά 9 βιβλία με πλέον πρόσφατο την ποιητική συλλογή ‘ΓΙΑΤΙ’, από όπου και σύντομα θα δημοσιεύσουμε στη στήλη ΠΟΙΗΣΗ ποίημα του.-Όλα τα βιβλία του Κ.Λ., κυκλοφορούν εκτός εμπορίου.
Ο Κώστας Λιάκος συγγραφέας, ποιητής και δοκιμιογράφος είναι μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, της Εθνικής Εταιρίας των Ελλήνων Λογοτεχνών και της Εταιρίας Κορινθίων Συγγραφέων.
Τον ευχαριστώ για την συμμετοχή στη στήλη.
Κείμενο
Τασσώ Γαΐλα
Αρθρογράφος-Ερευνήτρια.
